[ Pobierz całość w formacie PDF ]
chybia, odległość jest za wielka. Z boku zachodzi Japończykowi drogę Mannock i dwóch
Jawajczyków. Japoński oficer z podniesioną szablą naciera na Mannocka. Partyzant, wystrzeliwszy
widać ostatni pocisk z pistoletu, rzuca broń w twarz przeciwnikowi, stara się chwycić dłonią ostrze
szabli. Błyskają bagnety żołnierzy, huczą strzały. Pada jeden z Japończyków, padają Jawajczycy.
Mannock, cięty w ramię zgina się wpół, szabla wznosi się nad jego głową.
Tryska ogień z luf obu pistoletów Tannera. Peter nie słyszy poszczególnych wystrzałów, w uszach
mu szumi, krew wariacko pulsuje w żyłach. Pada japoński oficer, padają jak ścięci żołnierze.
- Bloody good [107], Geoff! - drze siÄ™ nieprzytomnie Peter.
Tanner mija leżącego Mannocka, ogromnymi skokami. sadzi ku barakom, strzela w pędzie i trafia
w broniących się jeszcze pozostałych żołnierzy wroga.
McNeill schyla siÄ™ nad rannym, po chwili prostuje, biegnie dalej.
- Spokojnie, koledzy! Jeszcze chwila! Czekajcie na rozkazy - pada z megafonu, a potem
spotęgowany głos McNeilla rzuca w przestrzeń niezrozumiałe dla Shannona zdania: - Tu A
dwanaście , mówi A dwanaście ! Mówi Spider [108], mówi Spider ! Poszukuję Z
dwadzieścia pięć , Z dwadzieścia pięć ! Poszukuję C czterdzieści , C czterdzieści ! Niech się
zgłoszą przy bramie męskiego obozu.
Chwila ciszy, pojedynczy wystrzał karabinowy, dwa suche stuknięcia pistoletu Tannera.
Alan oszalał? - myśli osłupiały Peter. - Alan to pułkownik wywiadu .
Dokoła baraków kończy się krwawa, bezpardonowa walka wręcz. Niedobitki japońskie bronią
się zacięcie, nie poddają się, drogo każą płacić za swą śmierć. Karabinowy wystrzał, chrapliwe
jęknięcie ranionego bagnetem człowieka, donośny okrzyk triumfu, wybuch ręcznego granatu... i nagła
cisza, w której groteskowo brzmi kwilenie przerażonego ptaka nad głową Petera.
- Czekajcie na rozkazy! Czekajcie spokojnie! Mówi Spider , mówi A dwanaście . Niech Z
dwadzieścia pięć i C czterdzieści zameldują się u mnie przy bramie. Mówi Spider ...
Walka jest zakończona, obóz zdobyty. Potężnieje szum głosów w męskiej i kobiecej klatce .
Przybliżają się do kolczastych drutów sylwetki partyzantów. jest Tiger , jest i Mannock z owiniętym
ramieniem. Jest Tanner, ciągle trzymający pistolety gotowe do strzału. Jest McNeill z megafonem w
dłoni, rozglądający się, kogoś poszukujący. Peter podnosi się z miejsca, rusza ku nim.
Megafon rzuca nowe rozkazy:
- Uwaga, uwaga! Męski obóz, męski obóz, uwaga! Uformować się w trzy grupy. Szybko! Trzy
grupy! Jesteście wolni, zostaniecie wyprowadzeni na swobodę, będziecie bezpieczni! Uwaga,
uwaga, obóz kobiecy, obóz kobiecy! Uformować się w dwie grupy. Jesteście wolne i bezpieczne!
Wtórują rozkazy holenderskie i jawajskie. Tłumy byłych jeńców falują, wznoszą gromkie okrzyki
radości, powoli zbierają się w oddzielne gromady, ale kilkanaście postaci nie podnosi się z ziemi.
McNeill wymachuje rękami, krzyczy jakieś instrukcje, nie używając tym razem megafonu. Kilku
partyzantów z Tigerem na czele przebiega przez bramę męskiej klatki , stara się zaprowadzić
porządek, rozdziela ludzi. To samo usiłuje zrobić Tanner w obozie kobiecym, wzywa na pomoc
Mannocka.
Peter jest już przy wywalonej bramie. Natyka się na jakiegoś niewysokiego, wychudłego
mężczyznę w zielonych szortach i poszarpanej bawełnianej koszulce. Odsuwa go na bok, chce się
przedrzeć do Tannera i dopomóc mu w robocie. Obcy chwyta go za ramię.
- Jestem C czterdzieści - mówi matowym, nieco ochrypłym głosem. - Gdzie Spider ? Mam się
u niego zameldować. Oczywiście...
Peter nie rozumie, chociaż obcy mówi nienaganną angielszczyzną. Potrząsa głową niecierpliwie,
mężczyzna w zielonych szortach nie ustępuje.
- Gdzie Spider - powtarza uparcie. - Jestem C czterdzieści .
Pierwsza kolumna z męskiego obozu, prowadzona przez wyznaczonego przewodnika, wysuwa się
przez bramÄ™, rozdziela Shannona i obcego w zielonych szortach. W obozie kobiecym rozlegajÄ… siÄ™
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
