[ Pobierz całość w formacie PDF ]
kradzieży - napisał w liście do Automobile Association. Wszystkie opony były na swoim
miejscu, przed podpaleniem nie usunięto ani radia, ani głośników... Ciekawe wydało się
też to, że informacja o pojezdzie pochodziła od niezidentyfikowanego rozmówcy. Szybko
wykluczyłem mechaniczne, elektryczne czy paliwowe przyczyny pożaru. Innymi słowy, to
nie silnik był zródłem ognia, ani akumulator, skrzynia biegów czy wadliwa elektryka. Nic z
tych rzeczy. Ogień ewidentnie rozprzestrzenił się od przedziału dla pasażerów... Nie
stwierdziłem obecności łatwopalnych cieczy, prawdopodobnie dlatego że samochód płonął
na wolnym powietrzu, a ja przybyłem na miejsce długo po zdarzeniu. Odkształcenia drzwi
wskazywały jednak na to, że użyto czegoś do podpałki .
Mając pewność, że pożar nie był dziełem przypadku, Bell próbował skontaktować się z
właścicielką samochodu. I tu pojawiły się problemy. Zamiast adresu Brookey podawała
tylko numer skrzynki pocztowej w Santa Clara. Detektyw dzwonił na jej telefon służbowy -
pracowała wówczas w Syntex Pharmaceuticals przy Page Mill Road w Palo Alto - ale nie
mógł jej złapać.
Kiedy dzwoniłem do niej do pracy, od razu przełączano mnie na automatyczną
sekretarkę, a następnie rozłączano, zanim zdołałem zostawić wiadomość .
Udało mu się dodzwonić dopiero z budki telefonicznej. Niestety, w okolicy trwała wówczas
budowa i odgłos młota pneumatycznego uniemożliwiał rozmowę. Powiedział, że zadzwoni
za jakiś czas, ale pózniej nie udało mu się jej złapać.
Dziewiątego maja 1994 roku Bell zakończył sporządzanie pierwszego z dwóch raportów,
które podsumowywały dochodzenie w sprawie kradzieży i podpalenia. Miał wtedy jeszcze
niewiele tropów, za którymi mógł podążyć.
Zledztwo w sprawie spalonego jaguara Brookey dopiero się rozkręcało. Prawie trzy
tygodnie pózniej, 27 maja 1994 roku, do firmy ubezpieczeniowej zadzwonił mężczyzna,
który przyznał się do podpalenia. Przedstawił się jako Howard Simon St. John.
ROZDZIAA 26
Howard Simon St. John wprowadził się do domu Brookey Lee West w Los Banos na
początku 1994 roku. Sąsiedzi mieli wrażenie, jakby przez Fir Street przetoczył się diabeł
tasmański i wymościł sobie w ich zacisznej dzielnicy legowisko. Znów był w cugu,
zachowywał się więc chamsko i głośno. Wielokrotnie widziano, jak zalany w sztok zataczał
siÄ™ po ulicy.
To był po prostu zapijaczony Indianin - stwierdziła Laura Parra.
West przedstawiła jej swojego mężulka, zaraz po tym jak z nią zamieszkał. Sąsiadka nie
mogła zrozumieć, dlaczego wybrała sobie kogoś takiego.
PomyÅ›laÅ‚am: »To ci dopiero para . On byÅ‚ grubasem, który wyglÄ…daÅ‚ jak motocyklista z
dawnych lat. Czasami nie zakładał koszulki, a niekiedy ubierał się w podarte ciuchy.
Dopiero co go poznała i już się pobrali! Zastanawiałam się, co ona wyprawia i czego chce
od tego faceta .
Sandy Corone martwił fakt, że St. John miał sąsiadów w głębokim poważaniu.
Ciągle się wydzierał i trzaskał drzwiami. Zawsze wyglądał niechlujnie. Zachowywał się
tak, jakby zażywał narkotyki.
Nieustannie się upijał. Sąsiedzi Brooke często słyszeli dzwięk tłuczonych butelek i
przekleństwa .
Mike Stoykovich poznał nowego sąsiada na początku 1994 roku. Howard pracował przed
domem przy białej corvetcie, której nigdy wcześniej tam nie widziano.
PodszedÅ‚em do niego i powiedziaÅ‚em: »Jestem Mike Stoykovich . A on na to: »Howard .
Nie podał nazwiska. Wytłumaczył, że auto nabył w ramach wymiany. Dopłacił tylko 5000.
Stwierdziłem, że to znakomita cena .
Tydzień pózniej, gdy Stoykovich znowu zobaczył St. Johna przed domem Brooke, krzyknął
na powitanie. Indianin udawał, że go nie zna.
Odwrócił się do mnie plecami. Powiedziałem żonie, że skoro mieszka z tak bogatą
kobietą, to pewnie nie bardzo ma ochotę się z nami zadawać. A skoro tak, nie mieliśmy
zamiaru się narzucać... Pewnie uważa się za lepszego i nie chce mieć do czynienia z
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
